Medenilere galebe çalmak ikna iledir, icbar ile değildir. Taharri-i hakikat muhabbet iledir.
GÖKLERDEN ŞEFKATLE indi rahmet damlaları, güneş ışınlarına kardeşlik ederek. İltifat numunesi hususi damlalardan nasibi olanların gözleri semaya çevrildi. Çorak kalpler ise farkında bile değildi rahmetin. Rahmetin mesajı kalbine de inen iki muhteremin lisanlarında –biri cehrî diğeri hafî– iki şükür çiçeği açtı. Cehrî nida heyecanla haykırdı:…
asıl elem verici olan yokluğunun ızdırabı değil varlığının fark edilemeyişi… ahirete kör olan s∞nsuzluğun ne demek olduğunu görebilir mi? sünnet-i seniyyenin bir edebini modernist bir ilahiyatçının tüm ilmi birikimine tercih ederim. “göklerde ve yerde ne varsa hepsini insana musahhar edene (45/13)” musahhar oldum. gök de…
Kederimi yalnız ve yalnız Sana sundum… Bir bir defnettim sırrımın mahzenine… Çatlasa da kalbim ve dudaklarım… Su…su…yorum… İftarsız bir ramazanda… Oruçluyum…
İçi içine sığmıyordu… Mutlaka birine anlatmalıydı. Anlatmasa sanki patlayacak gibiydi. Sakla, sakla nereye kadardı… Oysa insana sır duygusu verilmişti. Sırrı, bazen kıymetli mücevherlerin mahzeniydi, bazense ölümcül virüslerin karantinası… Berk gibi bir ses yankılandı derinlerden: “Gıybet orucu bozar mı?” İrkildi… Kendine geldi… Sırrına erdi… Kendini buldu……
Put kesildi ruhlar… Esrarlı bir uğultunun esir aldığı şehirse kaskatıydı. Bu nasıl bir sihirdi ki her şeyi ânında dondurmuştu. Zemherire direnen bir hayat kıvılcımı da olmasaydı camid sanırdın cümle âlemi. Caddeyi adımlayan bir ateş parçası, cansız ruhların huzurunu kaçırdı. “Niye saygısızlık ediyorsun, genç?” diye buz…
